37 سال چشم انتظاری
به گزارش مجله جاودان، کریستیانا یاگویی هنوز دارد دنبال شوهرش می شود هرچند که امید ندارد او را زنده پیدا کند. سیمون، شوهر کریستیانا یک کشاورز خرده پا بود و درآمد کمی داشت اما کفاف زندگی ای که در روستایی در 70 کیلومتری غرب گواتمالا برای خود دست و پا نموده بود را می داد.
در سال 1982 یک روز نیروهای ارتش گواتمالا او را دستگیر کردند و از آن روز تاکنون هیچ خبری از او نیست. کریستیانا می گوید: آن زمان 19 ساله بودم و دو بچه داشتم. شوهر او یکی از 45 هزار نفری است که بین سال های 1960 تا 1996 در جریان جنگ داخلی بین ارتش و شبه نظامیان چپگرا ناپدید شدند. کمیسیون حقیقت یاب تحت حمایت سازمان ملل تخمین زده است که در جریان این جنگ داخلی حدود 200 هزار نفر کشته و 45 هزار نفر ناپدید شدند و بیش از 80 درصد از قربانیان غیرنظامیان منطقه مایان بودند. ارتش هم تا بیش از 90 درصد مسئول این کشتارها و نسل کشی ها بود.
روز آدینه روز دنیای قربانیان ناپدید شده بود؛ روزی که سازمان ملل آن را به نام این گمشدگان نامگذاری نموده است. اما برای کریستیانا و صدها هزار خانواده ای که در سراسر دنیا عزیزان شان مفقود شده اند هر روز؛ روز گمشده هایشان است. به قول کریستیانا: این درد هرگز تمام نمی گردد.
اوایل دهه 1980 میلادی در گواتمالا بدترین زمان بود. زیرا دیکتاتوری ها و ارتش وابسته به دیکتاتورها یکی پس از دیگری روی کار می آمدند. اما این باعث نشد کریستیانا و دیگر زنان محلی که عزیزان شان کشته یا ناپدید شده بودند، دست از کوشش برای پیدا کردن عزیزان خود بردارند. آنها در سال 1984 گروه حمایت دسته جمعی را که چیزی شبیه به یک سازمان حقوق بشر ملی است، تشکیل دادند و کریستیانا یکی از بنیانگذاران این گروه است. در سال 2006 این گروه به دو گروه حقوق بشری دیگر در گواتمالا ملحق شد تا یک گروه کاربردی علیه مفقود شدن های اجباری ایجاد کند و دولت را تحت فشار قرار دهد. دانیل آلواردو، یکی از اعضای این گروه کاربردی می گوید: دولت هیچ کاری برای پیدا شدن ناپدید شده ها نمی نماید. بنابراین ما تصمیم گرفتیم با اهرم قانون دولت را وادار به تحقیق و تفحص درباره ناپدید شده ها بکنیم. این گروه در سال 2007 با یاری دریافت از یک حزب کوچک اپوزیسیون پیشنهاد یک لایحه را به کنگره گواتمالا داد و این لایحه در سال 2016 پس از آنکه برای دومین بار در صحن کنگره به رأی گذاشته شد، رأی آورد اما هنوز هم اجرا نشده است.
کریستیانا برخی وقت ها حس می نماید که مقامات دولت با نادیده دریافت خانواده های افراد ناپدید شده امید دارند که زمان بگذرد و این خانواده ها بمیرند و مسأله حل گردد اما اشتباه می نمایند زیرا بچه ها و نوه های این خانواده ها راه پدران و مادران خود را ادامه می دهند.
منبع: ایران آنلاین