در اتاق فرار چه می گذرد؟ - مجله جاودان

اتاق فرار البته نسبت به سال های اولیه جان گرفتنش توسعه پیدا نموده و این روز ها متناسب با هرسلیقه ای می توان نمونه ای از این بازی را یافت. اگر روزگاری در ذهن و رویا، خود را در نقش های اصلی فیلم های معروف تصور نموده اید، حالا می توانید در موقعیت های مشابه و به همراه دوستان یا خانواده خود، بازیگران اصلی چنین موقعیت هایی باشید.

اتاق های فرار با لوکیشن های متفاوت و ژانر های مختلف این روز ها در تهران و کلانشهر های ایران پرمخاطب است و به نظر می آید در ماه های آینده این بازی تازه، سر از دیگر نقاط ایران هم درخواهد آورد.

ماجرا چیست و در اتاق های فرار چه می گذرد؟

آن چه این روز ها به نام اتاق فرار یا اسکیپ روم ( Escape Room ) شناخته می شود، ریشه در ایده تاکائو کاتو ژاپنی دارد؛ فردی 30 ساله که درسال 2007 برای نخستین بار بازی تازه ای را پایه ریزی کرد. ایده کاتو نزدیک به چهار سال تنها در ژاپن عملی می شد تا این که در سال 2011 این بازی به کشور های هم فرهنگ و پرارتباط با ژاپن کشیده و پایش در این سال به سنگاپور باز شد.

اتاق فرار گام به گام گسترش یافت و براساس آمار موجود تا سال 2015، 50 نوع از آن به وجود آمد. در همین سال ها البته بازی های مشابهی در اروپا و استرالیا هم شکل گرفت که البته سازندگان در چندین مورد اعلام کردند که از اتاق فرار های ژاپن بی خبر بوده اند. علاوه براین، در سال 2012 یک استاد فیزیک سوییسی بازی فرار علمی برای دانش آموزانش طراحی کرد که بعد ها به نام اتاق های ماجراجویی به عموم مردم در 20 کشور ارایه شد.

اتاق های ماجراجویی شامل پازل های علمی بودند و سناریو های متفاوتی داشتند . اطلاعات موجود در پایگاه های خبری طراحان چنین بازی هایی می گوید که در سپتامبر 2017 بیش از 8 هزار اتاق فرار در سراسر جهان وجود داشت و روند افزایش آن ها ادامه دارد.

اما دراین اتاق ها چه می گذرد؟ به طور خلاصه روند به این صورت است که افرادی به صورت گروهی وارد لوکیشن های مختلف، از خودرو تا کشتی و ساختمان های مختلف می شوند و در زمانی معین باید راهی برای رهایی پیدا نمایند. این ایده البته در سال های گذشته توسعه پیدا نموده و در برخی موارد فضا هایی شبیه به لوکیشن فیلم های هیجانی و ترسناک معروف هم شکل گرفته است.

سناریو البته بسیار متفاوت است؛ به عنوان مثال ممکن است شما وارد رستورانی شوید و انتظارتان برای غذا به ترس از مرگ تبدیل شود که مجبور شوید راهی برای گریز از دام طراحی شده پیدا کنید.

سازندگان اتاق های فرار ایرانی چه می گویند؟

علی مدیر یکی از مراکز بازی اتاق فرار در تهران است که می گوید در ماه های گذشته روند استقبال از این بازی افزایش پیدا نموده است. او درباره نوع بازی ارایه شده در این مرکز به شهروند می گوید: ما دو نوع اتاق فرار داریم؛ یکی ماشین که کارناوال مرگ است. بازی دوم هم اژد های سرخ است که یک ساعت و نیم طول می کشد، 6 تا 17 نفر ظرفیت دارد و معمای هیجانی است.

براساس گفته های مدیر یکی از مراکز بازی اتاق فرار در تهران، بازی کارناوال مرگ مناسب افرادی با سن 15 سال به بالا است، اما اگر جثه یک نفر بزرگتر باشد 13 سال به بالا هم می توانند دراین بازی شرکت نمایند.

او می گوید: بازی دوم 17 سال به بالا می خواهد که البته باید بزرگتر هم همراه داشته باشند. بچه هم می تواند باشد به شرطی که فرد بزرگتری هم همراهش باشد، چون بازی ترسناک نیست و بیشتر هیجانی است . او می گوید در مجموع این بازی ترسناک نیست و محدودیت سنی هم ندارد، اما بهتر است که بچه ها به تنهایی وارد نشوند و در گروه آن ها باید افراد 15 سال به بالا هم حضور داشته باشند.

علاوه براین، در پایگاه خبری این مرکز بازی درباره کارناوال مرگ آمده است: این بازی نخستین و تنها ماشین فرار ایران است که خبر انفجار چندین خودرو در نقاط مختلف شهر تهران به گوش می رسد.

سرنشین های هیچ یک از خودرو ها جان … بازی دوم یا اژد های سرخ هم به این صورت شرح داده شد: متفاوت ترین بازی محیطی ایران بازی اژد های سرخ ترکیبی از بازی اتاق فرار و بازی محیطی است و برای برنده شدن در آن بیشتر از هر چیز به همکاری تیمی احتیاج دارید و محیط بازی آن کل … براساس گفته های این مدیر مرکز اتاق بازی، تیم های هر بازی می تواند بین 4 تا 6 نفر باشد که البته در نوع دیگری از بازی ها حتی ممکن است اعضای گروه به 17 نفر هم برسد.

او می گوید این مرکز دو سال پیش راه افتاده و روز به روز بر تعداد مخاطبان آن افزوده می شود.

شام آخر

یک نوع دیگر از این بازی به شام آخر معروف است که البته این نام ها به تفاوت ایجاد شده در سناریو برمی شود. مدیر یکی از طراحان بازی شام آخر هم به شهروند می گوید که این بازی از دلهره آورترین مدل های اتاق فرار است.

او در شرح می گوید: این بازی به گونه ای طراحی شده که در حدود یک ساعت و نیم مسابقه، بازیگر تصور بازی را از ذهن خارج می نماید و طراحی به گونه ای است که او گمان می نماید در فضایی واقعی قرار گرفته و حالا باید راهی برای نجات جان خود پیدا کند.

علاوه بر این، در شرح این بازی و در پایگاه خبری این مرکز سرگرمی آمده است: اتاق فرار شام آخر، یکی از دلهره آورترین و سخت ترین اسکیپ روم های محبوب تهران است.

داستان بازی به این صورت است که شما با دوستان به رستورانی می روید برای صرف غذا که ناگهان با قفل شدن در ها روبه رو می شوید و اینجاست که متوجه می شوید اشتباه بزرگی را مرتکب شده اید! غذا را سفارش می دهید و می بینید سفارش به طور مشکوکی طول کشیده است! می خواهید رستوران را ترک کنید، ولی در ها قفل است و هیچ راه فراری ندارید.

درست در همان لحظه با صاحب رستوران روبرو می شوید که یک قاتل روانی است. شما باید با زمان محدودی که به خودی خود استرس بازی را دوچندان می نماید، سعی کنید با هوش و ابتکار، دوستان تان را از دست قاتل خونخوار نجات دهید. هیجان بازی با صداگذاری حرفه ای و ترسناک و دکوراسیون جالب بیشتر هم می شود.

بیشتر معما های این اتاق فرار تهران در سطح حرفه ای طراحی شده است. پس اگر تاکنون تجربه ای در این گونه بازی ها نداشته اید، ممکن است این بازی برای شما کمی وقت گیر باشد. مشابه این شرحات را می توان درباره دیگر بازی ها هم نوشت که سناریو آن ها با فکر و ایده گروهی چندنفره ایجاد شده است.

روایت هایی از تجربه اتاق فرار

سیاوش همین چند روز پیش به همراه خانواده اش به یکی از مراکز بازی اتاق فرار مراجعه نموده و از این تجربه راضی است. او 22 ساله است و می گوید که این نوع بازی به هیچ وجه برای بچه ها مناسب نیست: ما جمعی خانوادگی بودیم و دو بچه 11 و 13 ساله هم همراه ما بودند. این کار اشتباه بود، چون ما مدام حواس مان به آن ها بود و یکی دو بار هم اصلا حالشان بد شد.

به ما گفتند که بچه ها هم می توانند باشند، اما به نظرم برای این که مشتری از دست ندهند، این را می گویند.

اتاق بازی آن طور که سیاوش می گوید، مرکزی که آن ها برای بازی به آنجا رفتند، قدیمی و شناخته شده است و نوع بازی هایی هم که ارایه می نماید بیشتر هیجانی است: خیلی ها وقتی اسم اتاق فرار می آید، ذهن شان به سمت ترس می رود، اما این طور نیست و فکر کنم اصلا اغلب مراکز به سمت سینمایی کردن و هیجان و خلاقیت پیش رفته اند تا ترس.

روند بازی ما به این صورت بود که برای گردش به روستایی باستانی رفته بودیم، اما در ساختمانی قدیمی گیر افتادیم. هر لحظه ممکن بود دیوار های این ساختمان فرو بریزد یا مثلا برخی بچه ها از این که روح یا جنی در خانه پیدا شود، ترس داشتند. بازی اصلا ترسناک نبود، اما، چون ساختمان و لوکیشن قدیمی بود، ذهن شان به این سمت رفت.

او درباره راه های فرار این بازی هم می گوید: در نهایت ما باید به صورتی از این ساختمان قدیمی رها می شدیم. کار باید گروهی باشد و افراد هرچقدر خلاق تر باشند، زودتر می توانند به نتیجه برسند و از بازی لذت ببرند. پیشنهاد می دهم که این بازی با دوستان تجربه شود، نه خانواده.

در طول بازی که 90 دقیقه بود، هر کسی سرنخی برای آزادی پیدا می کرد که خوب هم طراحی شده بود. ما دقیقه 80 بود که راه را پیدا کردیم، ولی به نظرم اگر بار دوم این گونه بازی ها را تجربه کنیم، زودتر می توانیم به نتیجه برسیم. البته سناریوی هر بازی متفاوت است، ولی روش های کار گروهی و یک بار تجربه می تواند یاری کند.

آن طور که سیاوش می گوید، این بازی به خودی خود قابل ارزش گذاری نیست: هم می تواند جالب و مفید باشد و هم مثلا آسیب روحی و روانی ایجاد کند. ایده خلاقانه است، اما این به معنای این که همه مراکز به درستی سناریو طراحی نمایند، نیست.

بین دوستان شنیده ام که مراکزی بازی را به صورت پیچیده و ترسناک با موزیک مناسب وحشت درآورده اند. این شکلی هم هست و شیوه درست و مناسب در جمع های سالم هم وجود دارد.