بیوگرافی فریدریش نیچه، فیلسوف و شاعر آلمانی - مجله جاودان

بیوگرافی فریدریش نیچه

خبرنگاران | سرویس چهره ها -فریدریش ویلهِلم نیچه (Friedrich Wilhelm Nietzsche) در تاریخ 15 اکتبر 1844 (23 مهر 1223) در شهر روکن واقع در پروس به دنیا آمد. این روز مصادف با روز تولد فردریک ویلهلم چهارم پادشاه وقت پروس بود. پدر او که معلم چند تن از اعضای خاندان سلطنت بود، به ذوق وطن خواهی از این تصادف شاد شد و نام کوچک پادشاه را به فرزند خود نهاد.

نیچه فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک عظیم آلمانی و استاد لاتین و یونانی بود که آثارش تأثیری عمیق بر فلسفه غرب و تاریخ اندیشهٔ مدرن بر جای گذاشته است. پدر او کشیش بود، اجداد پدری و مادری او نیز تا چند پشت کشیش بودند، خود او نیز تا خاتمه عمر واعظ و مبلغ ماند.

کودکی

وقتی نیچه پنج سال داشت، پدرش بر اثر شکستگی جمجمه درگذشت و او به همراه مادر، خواهر، مادرعظیم و دو عمه اش عظیم شد. درواقع مرگ زودرس پدر، او را در آغوش زنان مقدس خانواده انداخت و این امر موجب شد که با نرمی و حساسیت زنان بار آید. از بچه ها شریر همسایه که لانه مرغان را خراب می کردند و باغچه ها را ضایع می ساختند و مشق سربازی می نمودند و دروغ می گفتند متنفر بود. همدرسان او به وی کشیش کوچک خطاب می کردند و یکی از آنان وی را عیسی در محراب نامید.

تحصیلات

او پس از عید پاک 1865 تحصیل در رشته الهیات را (در نتیجه از دست دادن ایمانش به عیسی مسیح) رها می نماید. نیچه در یکی از آثارش با عنوان آنارشیست می نویسد: در حقیقت تنها یک مسیحی واقعی وجود داشته است که او نیز بر بالای صلیب کشته شد.. در 17 اوت 1865، بن را ترک گفته رهسپار لایپزیک می شود تا تحت نظر ریتشل به مطالعه فیلولوژی بپردازد. او در دانشگاه لایپزیک به فلسفهٔ یونانی آشنا شد. وی در 23 سالگی به خدمت نظام برای جنگ فرانسه و پروس فرا خوانده شد، در سرباز خانه به عنوان یک سوارکار ماهر شناخته می شد.

نیچه از 24 سالگی (یعنی از سال 1869 تا 1879 به مدت ده سال) به استادی کرسی فیلولوژی کلاسیک در دانشگاه بازل و به عنوان آموزگار زبان یونانی در دبیرستان منصوب می شود. در 23 مارس مدرک دکتری را بدون امتحان از جانب دانشگاه لایپزیگ دریافت می نماید.

ویژگی آثار نیچه

شاکلهٔ اصلی نوشته های نیچه از جدل فلسفی، شاعری، نقد فرهنگی و قصه تشکیل شده و در کنار آن به طور گسترده ای نیز به هنر، لغت شناسی، تاریخ، دین و دانش پرداخته شده است. نوشته های او در عین آنکه سرشار از جملات قصار و گوشه کنایه است، شامل مباحث بسیار دیگری همچون اخلاق، زیبایی شناسی، تراژدی، معرفت شناسی، خداناباوری و خودآگاهی نیز می شود.

زندگی شخصی

نیچه زندگی شخصی پر تلاطمی داشت و چندان با زنان هم میانه ای نداشت. نیچه دائماً بیمار بوده و سردرد داشته و این سردردها را نتیجه زایش افکار نو می دانسته است. نیچه چند مورد به زنانی مثل لو سالومه و کازیما واگنر ابراز عشق نموده بود اما همه این موارد با تلخی خاتمه یافت و مخصوصاً دوستیِ نافرجام او با لو سالومه و پل ری به او ضربهٔ بسیار محکمی وارد آورد که بیماری او را تشدید کرد. در اواخر عمر نیچه خواهرش از او مراقبت می کرد. نیچه در ده سال آخر عمرش عملاً مجنون بود. هر چه ذهن وی کندتر می گشت، خنده اش نیز تلختر می شد؛ هیچ چیز بهتر از گفتار ذیل شدت زهری را که در او نفوذ می کرد، بیان نمی نماید :

شاید من بهتر از همه می دانم که چرا انسان تنها حیوان ضاحک است : او چنان به شدت و مرارت درد و رنج دید که مجبور شد خنده را اختراع کند.

نیچه و حافظ

نیچه یکی از نمونه های عالی خردمند بینای دیونوسوسی خود را در حافظ می یابد. نام حافظ ده بار در مجموعه آثار وی آمده است. بی گمان، دل بستگی گوته به حافظ و ستایشی که در دیوان غربی-شرقی از حافظ و حکمت شرقی او نموده، در توجه نیچه به حافظ نقشی اساسی داشته است. در نوشته های نیچه نام حافظ در بیشتر موارد در کنار نام گوته می آید و نیچه هر دو را به عنوان قله های خردمندی ژرف می ستاید.حافظ نزدِ او نمایندهٔ آن آزاده جانی شرقی است که با وجدِ دیونوسوسی، با نگاهی تراژیک، زندگی را با شور سرشار می ستاید، به لذّت های آن روی می نماید و، در همان حال، به خطرها و بلاهای آن نیز پشت نمی نماید (بلایی کز حبیب آید، هزارش مرحبا گفتیم!). این ها، از دید نیچه، ویژگی های رویکرد مثبت و دلیرانه، یا رویکرد تراژیک به زندگی ست

کتاب هایی که به فارسی ترجمه شده است:

• زایش تراژدی؛ سال 1871

• در باب حقیقت و دروغ در مفهومی غیراخلاقی؛ سال 1872

• حکمت در دوران شکوفایی فکری یونان؛ سال 1873

• تأملات نابهنگام؛ سال 1873-1876

• انسانی زیادی انسانی؛ سال 1878

• سپیده دمان؛ سال 1881

• حکمت شادان (یا اندیشهٔ طربناک)؛ سال 1882

• چنین گفت زرتشت، کتابی برای همه کس و هیچ کس؛ سال 85-1883

• فراسوی نیک و بد، درآمدی بر فلسفهٔ آینده؛ سال 1886

• تبارشناسی اخلاق؛ سال 1887

• غروب بتان، فلسفیدن با پتک؛ سال 1889

• دجال؛ سال 1889

• اینک انسان؛ سال 1889

• نیچه علیه واگنر؛ سال 1889

• واپسین شطحیات؛ بین سالهای 1897-1889

• اراده قدرت؛ سال دقیق نگارشِ این اثر تعیین نیست.

• اکنون میان دو هیچ (مجموعه اشعار از کتب مختلف نیچه)

• آواره و سایه اش

مرگ نیچه

فردیش نیچه در سال 1889 در سن 44 سالگی، قوای ذهنی اش را به طور کامل از دست داد و دچار فروپاشی کامل ذهنی شد. او سال های باقی مانده عمر را تحت مراقبت مادرش (تا زمان مرگ او در سال 1897) و پس از آن خواهرش الیزابت فورستر-نیچه گذراند و انتها در 25 اوت 1900 (3 شهریور 1279) در گذشت.

منبع: setare.com