سه روز با بانوان فوتبالیست ملوان، انزلی چی ها سرود قهرمانی می خوانند - مجله جاودان

به گزارش خبرنگاران، شکی نیست که فوتبال یکی از رشته هایی است که بین زنان و مردان هواداران زیادی دارد و در این بین کسانی هستند که عاشق این رشته می شوند و زندگی خود را در این راه می گذارند؛ زنان و مردانی که پا به توپ می شوند تا آرزوهایشان را در مستطیل سبز تحقق بخشند. در این میان فوتبال بانوان گاهی با بی مهری هایی روبه رو بوده و گاه به دلایل واهی مورد اتهام نهاده شده، بنابراین گروه خبری خبرنگاران بر این شد تا چند روز را در کنار بانوان فوتبالیست ملوان بگذراند تا شاهد شادی ها، رنج ها، کوشش و امیدشان باشد. خبر خوشایند بازگشت دوباره تیم ملوان بندرانزلی پر افتخارترین تیم فوتبال بانوان به لیگ برتر پس از انحلال در هشتم مرداد 1395 مصممان کرد تا برای تهیه گزارش به انزلی برویم.

تصمیم گرفتیم دل بدهیم به زندگی دختران انزلی چی، هم پایشان شویم تا روایتگر لحظات تلخ و شیرین شان باشیم تا راوی زمین خاکی کنار دریا باشیم که روزی امیدها و آرزوهایشان را آنجا جا گذاشتند، جایی که ملوان را از آنها گرفتند اما نشد که قلب هایشان را از این عشق خالی نمایند که فراموش کردن هر آنچه عاشقانه دوستش داری غیرممکن ترین غیرممکن است. پس عزممان را جزم کردیم تا با هر سختی که بود سه روز را از هفدهم تا نوزدهم شهریور ماه در شهر بندر انزلی همراهشان شویم.

در ادامه روایت سه روز کوشش دختران ملوان را می خوانید:

روز اول

جمعه شب به انزلی رسیدیم اما با وجود خستگی راه دلمان می خواست هرچه زودتر صبح گردد تا بتوانیم طبق برنامه تیم که مراسم صرف صبحانه کنار دریا بود، کنارشان باشیم اما صبح روز شنبه به علت گرمای زیاد هوا تصمیم گرفتند که رستوران رو به دریا را انتخاب نمایند. بازیکنان هر چهار نفر یک گروه را تشکیل داده بودند وتا ساعت 9 و 30 دقیقه با هم به محل تعیین گردیده آمدند.

رستوران در فاصله تقریبا کمی از دریا قرار داشت و قسمتی از طبقه بالای آن سرتا سر شیشه بود تا منظره ای به زیبایی آبی دریا را برای مشتریانشان به تصویر بکشد و حتی اگر سکوت حاکم می شد صدای موج ها هم به گوش می رسید. دختران ملوان هرچند همه حاضر نبودند اما همان تعداد در تمام مدت خوش و بش و شوخی می کردند و سرمربی هم همراهشان می شد و فضای دوستانه ای را به وجود آوردند.

حدود یک ساعت بعد سرمربی از بازیکنان خواست به خیابان سرم سازی بروند، خیابانی که به زمین خاکی ساحلی معروف دختران ملوان می رسید. شاید قرار بود جذاب ترین قسمت امروز رقم بخورد. در مسیر خیابان سرم سازی دریا خودش را زودتر از زمین خاکی نشان داد و بعد زمین فوتبالی ساحلی که حدود 15 تا 20 متر با دریا فاصله داشت با دروازه هایی بدون تور و غمی که در چشمان قدیمی های تیم بود توجه را جلب می کرد. هوا شرجی بود و نفس کشیدن را سخت می کرد اما وزن روزها و خاطرات این زمین و قصه هایش سنگین تر بود.

شاید این زمین برای آریسا دختر ایرانی_ژاپنی که تازه به تیم پیوسته بود و با خجالت خاص خود دورتر از سایر بچه ها راه می رفت، معنی خاصی نداشت اما برای پگاه و هاجر تداعی نماینده روزهای سختی و کوشش و در نهایت اشک هایی بود که بعد از انحلال تیم از چشمانشان لغزید و بر بستر این خاک به جا ماند.

دو سال پیش و در روزهایی که وضعیت تیم هنوز تعیین نگردیده بود و زمینی برای تمرین کردن نداشتند در همین زمین خاکی ساحلی به این امید که ملوان یک بار دیگر سرپا گردد، تمرین می کردند اما یکی از همان روزها بعد از تمرین خبر قطعی انحلال تیم را به آنها می دهند. حالا با گذشت دو سال از هشتم مرداد 95 هنوز هم حس و حال بازی در این زمین را ندارند.

مریم ایراندوست سرمربی تیم به زمین نگاه کرد و گفت سال جاری یک جلسه اینجا تمرین کردیم اما دیگر نیامدیم چون آن حس وحال گذشته دیگر نیست. روزهایی که اینجا تمرین می کردیم مردم دور تا دور زمین جمع می شدند و تمرینمان را نگاه می کردند.

انگار که دیگر نمی خواهند آن روزها را به خاطر بیاورند، عکس یادگاری گرفتند و زمین را با حجم سنگینی از خاطرات جا گذاشتند و رفتند. برای سمیرا و یاسمن که از مشهد و اردبیل آمده بودند و تا نیم فصل نمی توانستند خانواده شان را ببینند، دریا به عکس هایشان زیبایی دو چندانی می داد تا برای خانواده هایشان بفرستند. آنها همراه با چند بازیکن دیگر که از شهرستان های مختلف به ملوان پیوسته بودند در سوئیت هایی که باشگاه برایشان در نظر گرفته بود سکونت داشتند و هر روز با آژانسی که نزدیک هتلشان بود به محل تمرین می رفتند.

حضور در باشگاه وانجام ورزش های بدنسازی و چابکی از ساعت 12 و 30 دقیقه تا 14 و استخر از 14 تا 16 برنامه های رسمی روز شنبه تیم ملوان بندرانزلی است. هرچند در لحظات ابتدای شروع تمرین های بدنسازی شان فضای شاد و مفرحی را به وجود آوردند اما به تدریج همه با جدیت کارشان را دنبال کردند تا بعد از تعطیلی پنجشنبه و جمعه، خود را برای تمرین روز یکشنبه آماده نمایند.

روز دوم

تمرین راس ساعت 10 و 30 دقیقه صبح شروع می شد و بازیکنان باز هم طبق هماهنگی خود هر چهار نفر به زمین فوتبالی آمدند که در منطقه شیلات قرار داشت. زمینی که برای رسیدن به آن از پل آهنی باریکی رد شدیم که روی رودخانه ای کشیده گردیده بود، دو طرف رودخانه با درخت و حتی بخش هایی با نی زار پوشیده گردیده بود. بعد از پل به جاده خاکی رسیدیم که از بین درختان کوچک و بزرگ می گذشت و با صدای پرنده ها دو چندان زیباتر جلوه می کرد.

دور زمین فوتبال پرچین کوچکی از بلوک های سیمانی کشیده گردیده بود و نرده های روی آن هرچند می خواستند محوطه بازی را از طبیعت اطرافش جدا نمایند اما گیاهانی که دور آن پیچیده گردیده بود اجازه نمی داد زمین تکه ای جدا از همان طبیعت به چشم بخورد. علاوه بر این دور تا دور زمین درخت های بلند سر به آسمان کشیده بودند و شاید تماشاگران هر روز دختران انزلی چی بودند.

هرچه اطراف سرسبز بود اما خود زمین فوتبال کیفیت لازم را نداشت و از دور که به آن نگاه می کردیم ترکیبی از رنگ سبز و زرد به چشم می آمد خط کشی های آن پاک گردیده بود و جلوی دراوزه ها تقریبا خالی از چمن بود. به جز سایبانی از پایه چوبی با سقف ورقی آهنی و رختکنی که سمت چپ ورودی زمین بود نیمکتی برای نشستن وجود نداشت. پشت دروازه ها هم تورهای بلندی کشیده بودند تا مانع از خروج توپ از محوطه بازی گردد. تیم هنوز مسئول تدارکات ندارد و هر روز سه نفر از بازیکنان این مسئولیت را برعهده داشتند تا وسایل لازم برای تمرین را از رختکن به زمین منتقل نمایند و در خاتمه هم دوباره آنها را جمع نمایند.

تمرین که شروع شد مریم ایراندوست که روز گذشته شریک لحظه های مفرح بازیکنانش بود جدی و منظم و در هیبت یک مربی حرفه ای کارش را شروع کرد و بارها در طول تمرین بر سر بازیکنانش فریاد زد و حتی آنها را تنبیه کرد. یاسمن را با یک اشتباه به 100 دراز و نشست تنبیه کرد و بازیکن هم بدون هیچ مکثی شروع به دراز و نشست رفتن کرد. سرمربی معتقد به نظم بود و با همین اعتقاد به بازیکن تازه واردی که لباس متفاوت با بقیه پوشیده بود و دیگری که دیرتر آمد اجازه تمرین کردن را نداد.

هوای گرم روز یکشنبه حتی زیر سایبان هم آزار دهنده بود اما دختران انزلی چی به سختی تمرین می کردند و تنها دقایقی را با اجازه سرمربی استراحت می کردند. البته این زمان آنقدر کوتاه بود که فقط می توانستند آب بخورند. گاهی مربی شروع به شمردن می کرد و بازیکنان باید به سرعت آب می خوردند تا تمرین را شروع نمایند به همین دلیل با شروع شمارش ایرندوست، بازیکنان به سمت بطری های آب می دویدند، در همین زمان کم تنها توانستم از هاجر بپرسم که تمرین چطور بود و اوهم جواب داد خوب بود، جات خالی خیلی گرمه!

مربی بازیکنان را به دو تیم تقسیم کرد و خود نیز پا به توپ شد، تمرینشان چهار بر پنج تمام شد و حتی چهار دقیقه وقت اضافه ای که در نظر گرفتند بازی شان را به تساوی نکشاند.

فکر کنید از نظر قدرت، سرعت، انگیزه، تکنیک، و شجاعت بهترین بازیکن های ایران هستید، با همین انگیزه می روید و قهرمان می شوید. کسی فکر نمی کرد لستر سیتی در لیگی که منچستر یونایتد و تیم های قدرتمند دیگری حضور دارند قهرمان گردد شما هم نباید به تیم های دیگر فکر کنید، به این فکر کنید که روز آخر لیگ است، بازی را بردیم و قهرمان شدیم، باید ببریم باید کوشش کنیم این ها جملات امیدبخش مربی در حین تمرین تمرکزی تیم بود که باید به باور بازیکنان تبدیل می شد تا روزی مثل گذشته جام قهرمانی را برای مردم فوتبالدوست انزلی به ارمغان آورند. و این یعنی تمرین یکشنبه گرم این هفته به خاتمه رسیده بود.

روز سوم

صبح روز دوشنبه باران باریده بود و هوا گرمای دیروز را نداشت، قسمت هایی از زمین گل گردیده بود و روی چمن و درختان شبنم به چشم می خورد، صدای پرنده ها و صداهای بمی از رفت و آمد ماشین ها سکوت زمین را می شکست و با جمع شدن بازیکنان باز هم هیجان و سرو صدای بیشتری به وجود آمد.

فقط بخندید تنها جمله ای است که مربی روی تخته وایت بورد نوشت و بازیکنان را ترغیب به خندیدن کرد. شاید این خندیدن ها به خاطر تولد سارا و مربی بدنسازی تیم بود که بعد با صدای دست زدن و خواندن شعر تولدت مبارک همراه شد، هاجر مجلس شان را گرم می کرد و بقیه هم همراهش دست می زدند.

مربی تا حدودی به مراسم قرعه کشی لیگ برتر فوتبال بانوان هم فکر می کرد و به بازیکنان گفت: دعا کنید اولین بازی مان با بم کرمان باشد. حریفی سرسخت که جزو مدعیان قهرمانی به نظر می رسد، هرچند در دوشنبه قرعه شان به نام تیم شهرداری سیرجان درآمد.

بازیکنان تیم مشغول انجام تمرین های بدنسازی بودند و مربی دروازه بان ها جلوی یکی از دروازه ها تمرین خود را با سه دروازه بان تیم زودتر شروع کرد. آنها باید در محدوده خاکی و گلی جلوی دروازه شیرجه می زدند تا شوت های مربی را بگیرند به همین دلیل لباس هایشان گلی گردیده بود. رها که لباس روشن تری داشت هربار که روی زمین می افتاد بیشتر گلی می شد اما این بازیکن بی تفاوت به این موضوع باز هم شیرجه می زد و باز هم توپ های مربی را یکی پس از دیگری مهار می کرد. ملوان می تواند با وجود این دروازه بان با خیالی راحت تر به مصاف حریفان خود برود. شوت در چارچوب مربی پس از برخورد به تیرک دروازه کمانه کرد و به گیجگاه سمیرا خورد و او را به زمین زد.

فوتبال پر است از مصدومیت ها، توپ هایی که به سر و صورت می خوردند و کسی اعتراضی نمی نماید که این قاعده بازی است. وقتی پا به زمین بازی می گذاری باید همه اینها را قبول کنی. سمیرا به خاطر سردرد و سرگیجه ای که داشت دیگر نتوانست بازی کند و مورد معالجه نهاده شد.

تنبیه هم جزو همان قواعد بازی بود، اینکه مربی به خاطر اشتباه بازیکن مجبورش کند سینه خیز برود یا به خاطر اشتباهی دیگر کل تیم و حتی خودش را تنبیه به دراز و نشست رفتن کند. تمام این اتفاقات تیم را نسبت به بازی و عملکردشان دقیق تر می نماید. حتی مربی داخل حلقه ای از بازیکنان نشست و همراه با بازیکنان دراز و نشست می زد و یک بازیکن بدون هیچ اعتراضی سینه خیز رفت تا یاد بگیرد هر خطای او در بازی می تواند موقعیتی خطرناک برای تیم به وجود آورد.

ساعت 12 تیم ملوان باید می دوید، سرود قهرمانی می خواند و دست می زد. ایران ایران ملوان، ملوان ملوان قهرمان سرودی بود که دختران انزلی چی با صدای بلند سر دادند. هاجر لیدر شد با صدای بلند می گفت توی هر مسابقه یک پای فینالیم و بقیه تیم اسم ملوان را فریاد می زدند. فینال و قهرمانی که این روزها برای رسیدن به آن سخت کوشش می کردند.

تمرین که تمام شد مراسم تولدشان را شروع کردند. سارا کیک، چای و پاپ کرن آورده بود، دورهم جمع شدند و باز هم شعر تولدت مبارک خواندند، در چهره هایشان خستگی دیده نمی شد. تنها چای خوردن در هوای گرم ظهر نشان از خستگی شان داشت. حالا باید زمین را ترک می کردند تا فردا با انرژی و انگیزه بیشتر گامی دیگر در مسیر سخت قهرمانی بردارند.

در این سه روز فوتبال بانوان را بیشتر درک کردیم، فوتبالی که گاهی با اتهامات ناروا روبه رو بوده است اما در این مدت دختران فوتبالیستی را دیدیم که با محبتی دخترانه و حسی مادرانه تمرین می کردند، مثل سپیده که دخترش آوین را به آغوش گرفته بود و به محل تمرین آمد و در مدت تمرین همسرش از دخترشان مراقبت می کرد یا مربی تیم که به غیر از وظیفه مربیگری و توجه به بازیکنان، از پسرش هم مراقبت می کرد و کارن که تازه راه رفتن را یاد گرفته بود زیر نگاه های مادر در گوشه و کنار زمین راه می رفت. دختران و مادرانی که به ما یاد دادند می توان با وجود علاقه و عشق مادری و ظرافت های دخترانه، عاشق فوتبال هم بود.

هرچند در سال های اخیر توجه به فوتبال بانوان بیشتر گردیده اما همچنان کاستی هایی چون زمین باکیفیت، اردوهای تدارکاتی مناسب، اعزام به رویدادهای بین المللی، پخش تلویزیونی و جذب اسپانسرهای قوی برای همه تیم ها وجود دارد و اگر این توجهات بیشتر گردد بدون شک روزی می رسد که آسیا به افتخار دختران فوتبالیستمان دست بزند.

معصومه مومیوند - خبرنگاران