علائم اوتیسم در بچه ها و بزرگسالان - مجله جاودان

اوتیسم گروهی از اختلالات تکاملی مغز است که ایجاد ارتباط و تعاملات اجتماعی را سخت می سازد. اختلال طیف اوتیسم یک بیماری عصبی است که توانایی فرد برای برقراری ارتباط ، تعامل و رفتار مناسب با دیگران را در موقعیت های اجتماعی تحت تاثیر قرار می دهد.

تقریبا یک نفر از 68 کودک در استان متحده آمریکا مبتلا به اوتیسم هستند و این شرایط در پسران پنج برابر بیشتر از دختران شایع است.

اوتیسم بر اساس اختلال در مهارت های اجتماعی، ارتباطی و رفتارهای محدود شده و تکراری همانند دست زدن و اصرار در همانندی معین می گردد. بسیاری از بچه ها هم پاسخ های حسی غیر معمول دارند.

در نسخه های نهایی راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM)، متخصصان این شرایط را در گروه های مختلفی طبقه بندی نموده اند زیرا همه آن ها درجات متغیری از اختلال یکسان را دارند. با وجود بحث های زیادی که درباره بیماری اوتیسم وجود دارد، هنوز شواهدی در خصوص ارتباط واکسیناسیون یک کودک با رشد این بیماری پیدا نشده است.

نشانه ها و علائم اوتیسم:

هیچ کدام از افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند با یکدیگر برابر نیستند اما بیشتر والدین متوجه نشانه ها و علائمی در بچه ها خود می شوند که ممکن است در میان همه افراد یکسان و شایع باشد. این نشانه ها معمولا بین 18 ماهگی تا 3 سالگی بروز می نماید. به عنوان مثال یک کودک ممکن است در خصوص ارتباط چشمی، پاسخ دادن به صدا کردن نامش یا تعامل در بازی های مختلف مشکل داشته باشد.

مراقبان بعلاوه ممکن است متوجه شوند که بچه ها از برقراری ارتباط و تعامل با سایر افراد لذت نمی برند. با اینحال شکل خفیف این اختلال ممکن است تا زمانی که کودک بزرگتر نشده است معین نگردد و بعضی از افراد در دوران بزرگسالی این بیماری را تشخیص می دهند.

در بیشتر موارد این اختلال تا زمانی که کودک به سن مدرسه نرسیده است قابل تشخیص نیست. بعد از ورود کودک به مدرسه، مسائلی در خصوص برقراری ارتباط به وجود می اید.

تشخیص اوتیسم:

فرایند تشخیصی برای هر فرد مبتلا به اوتیسم فرق دارد. در بعضی از موارد ، متخصص اطفال ممکن است یک صفحه نمایش اوتیسم(اغلب یک نظرسنجی کوتاه با پاسخ های بله یا خیر است) را به کار گیرد و در پی نشانه های اوتیسم در فرد باشد. اگر نتایج حاصل از این آنالیز مثبت باشد، خانواده به یک پزشک متخصص ارجاع داده می گردد تا ارزیابی های دیگر هم صورت گیرد.

زمانی که پزشک در حال تشخیص بیماری اوتسیم است، بر روی اطلاعات وگزارش های مستقیم و هم داده هایی که والدین در اختیار آن ها قرار می دهد استفاده خواهد نمود.برای بچه ها بزرگ تر ، بعضی از کلینیک ها ورودی های مرتبط با بچه ها را دریافت می نمایند. این ورودی ها شامل اطلاعات به دست آمده از مدرسه، دوستان و والدین است.

اینکه بچه ها چگونه با محیط پیرامون خود رفتار می نمایند، هم مهم است.کاری که آن ها کوشش می نمایند انجام دهند، تفسیر می گردد و در کنار سایر اطلاعات به دست آمده قرار می گیرد تا معین گردد که آیا کودک مورد نظر مبتلا به اوتیسم هست یا خیر.

یک تیم کامل پزشکی ممکن است در پی اختلالات دیگری باشند که اغلب همراه اوتیسم ایجاد می گردد. این اختلالات شامل اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) ، کم توانی ذهنی ، صرع و افسردگی است. افراد مبتلا به اختلالات ژنتیکی خاص همانند سندرم X شنماینده، سندرم توبروس اسکلروز و سندرم آنجلمن هم ممکن است مبتلا به اوتیسم باشند.

درمان بیماری اوتیسم:

هیچ درمانی برای اختلالات طیف اوتیسم وجود ندارد. با اینحال، درمان های آموزشی و رفتاری وجود دارد که ممکن است به کاهش نشانه های موجود یاری کند. تشخیص اولیه در این شرایط بسیار مهم است.

یکی از درمان هایی که بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد، تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی است که از جوایز مختلف برای تشویق افراد مبتلا به اوتیسم برای افزایش رفتارهای مفید و کاهش فعالیت های مضر استفاده می نماید.

استفاده از والدین آموزش دیده برای درمان هم می تواند موثر باشد. به عنوان مثال بر اساس مطالعات اجرا شده در سال 2010، بچه های که از درمان تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی استفاده نموده بودند، بهبود خوبی در زبان و رفتار خود تجربه کردند. در واقعیت، روینمودهای رفتاری برترین روش برای درمان اوتیسم محسوب می گردد زیرا همه ما به خوبی می دانیم که تغییر محیط اطراف کودک و تعامل با سایر افراد می تواند فرایند بیولوژیکی در مغز را تحت تاثیر قرار دهد. این شرایط می تواند بر روی توسعه و شکل گیری مغز به روش های مختلف تاثیر بگذارد.

داروها ممکن است نتواند نشانه های اصلی اوتیسم همانند مشکل در ارتباطات را رفع کند اما قادر است نشانه هایی همانند کج خلقی و زودرنجی را درمان کند.

سازمان غذا و داروی آمریکا دو نوع دارو برای اوتیسم را تایید نموده است. این دو دارو شامل ریسپریدون و آریپیپرازول است که می تواند پرخاشگری ، تحریک پذیری و نوسانات خلقی را درمان کند. با اینحال اثرات طولانی مدت این داروها هنوز معین نیست و اغلب بچه های که مبتلا به اختلال اوتیسم هستند داروهای متعددی را برای درمان مسائل دیگری همانند بیش فعالی یا افسردگی دریافت می نمایند.

حدود 65 درصد از بچه ها مبتلا به اوتیسم یک نسخه برای داروهای موثر بر روان دارند که می تواند از سد خونی مغزی عبور کند. علاوه بر این، 35 درصد از بچه ها از دو نوع دارو استفاده می نمایند. این در حالیست که 15 درصد از آن ها سه یا چند داروی تجویز شده دارند.درمان های دارویی به هیچ عنوان نمی تواند جایگزین مناسبی برای روینمودهای رفتاری باشد.

این درمان ها را می توان به عنوان درمان تکمیلی به کار برد اما جایگزین درمان اصلی کودک با رویکرد رفتاری نمی گردد. چیزی که بیشتر از قبل به چشم می خورد، اشباع بازار با درمان های جایگزین و رژیم های غذایی متعدد است که هنوز شواهدی برای تایید آن ها وجود ندارد.

بعضی از مواقع والدین فکر می نمایند که این موارد می تواند جایگزین درمان های اصلی کودک گردد و به همین دلیل از درمان های رفتاری استفاده نمی نمایند. این شرایط می تواند فرایند درمان کودک را کندتر کند و از کاربرد

گزینه های تایید شده بکاهد.

اوتیسم در بزرگسالان:

بیشتر تحقیقات و پژوهش هایی که درباره اوتیسم اجرا شده است بر روی بچه ها تمرکز دارد اما مطالعات مختلف نشان می دهد که این اختلال می تواند زندگی بزرگسالان را هم تحت تاثیر خود قرار دهد. بزرگسالانی که مبتلا به این اختلال هستند کمتر در پی آموزش های عالی، یافتن شغل یا پیشرفت در زندگی خود می فرایند.

حدود یک سوم از بزرگسالان جوان که مبتلا به اوتیسم هستند، بعد از هشت سال ترک تحصیل دوباره به ادامه تحصیلات روی می آورند و وارد دانشگاه می شوند. حدود نیمی از افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند در هشت سالی که از مدرسه ترک تحصیل نموده بودند در پی شغل می فرایند.

در مقایسه، 98 درصد از افراد معمولی و 91 درصد از افرادی که دارای معلولیت هستند در پی شغل های عالی می فرایند.همانطور که مشاهده می کنید عدد به دست آمده برای افراد مبتلا به اوتیسم بسیار کمتر است و این جای نگرانی دارند.علاوه بر این 80 درصد از بزرگسالان جوان که مبتلا به اوتیسم هستند، بعد از دبیرستان با والدین خود زندگی می نمایند که این میزان بیشتر از جمعیت معمولی و بزرگسالانی است که از این اختلال رنج نمی برند.

محققان کوشش می نمایند تاثیر برنامه های آموزشی بر روی آماده کردن دانش اموزان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم را مورد مطالعه قرار دهند و به آن ها یاری نمایند زندگی مستقلی داشته باشند.

منبع: سایت مجله سلامت

منبع: راسخون