پرتره یک بازیگر؛ 2019 سال برد پیت است - مجله جاودان

هر چند در فیلم تارانتینو بازی برد پیت نقش مکمل محسوب می گردد اما در حقیقت بار جذابیت فیلم بیشتر روی دوش اوست تا لئوناردو دی کاپریو. او ستاره اصلی فیلم است. عامل پیوند با دهه هفتاد که باعث می گردد تبدیل به کاراکتر دوست داشتنی فیلم گردد. یک بدلکار آسمان جل خوش تیپ که دنیا برایش اهمیتی ندارد و رفیق درجه یکی است. آن قدر که وقتی ریک دالتون به او می گوید دیگر قرار نیست بدلش باشد نه تنها با خونسردی کامل می پذیرد که تصمیم می گیرد تا صبح با رفیقش خوشگذرانی کند. کلیف بوث فیلم روزی روزگاری در هالیوود می تواند دوست داشتنی ترین کاراکتر سال لقب بگیرد. و برد پیت است که به این کاراکتر جان بخشیده و توانسته چنین کاریزمایی به شخصیتش ببخشد.

از آن طرف در فیلم جنگ ستارگان هر چند آن انرژی برون گرایانه کلیف بوث را ندارد اما در نقش روی مک براید، فضانوردی که در دوراهی احساس و وظیفه قرار می گیرد باز هم پیروز می گردد همدلی تماشاگر را برانگیزد. بازی کاملا متفاوت برد پیت در این فیلم با فیلم تارانتینو نشان می دهد که او چه بازیگر درجه یکی است. بازی حسی و درونگرایانه ای که پیروز می گردد مخاطب را مسحور کاراکتر مک براید کند. مک براید مردی زخم خورده، احساساتی اما مسلط به خودش و احساساتش است. آن کنترل دائم ضربان قلبش که فقط یک جا از حالت عادی خارج می گردد نشان می دهد که کاراکتر مک براید خونسرد اما در عین حال دارای لایه های پنهانی از احساسات است.

کلیف بوث و روی مک براید دو کاراکتر جذاب سینما در سال 2019 بودند که برد پیت ماهرانه و هنرمندانه به آن ها ابعادی باورپذیر و کاریزمایی دوست داشتنی بخشید. اما این بازیگر آمریکایی سال هاست که نقش ستاره هالیوود را بازی می نماید فقط سال جاری با بازی در دو فیلم مهم و تهیه کردن فیلم پادشاه وارد مرحله ای مهم تر از کارنامه کاری اش شده است.

برد پیت؛ از ابتدا تا اسکار

دسامبر سال 1963 برد پیت در ایالت اوکلاهامای آمریکا به دنیا آمد. مادرش مشاور مدرسه بود و پدرش شرکت باربری داشت.

خانواده خیلی زود به اسپرینگفیلد میسوری نقل مکان کردند. جایی که به گفته برد پیت سرزمین مارک تواین و جسی جیمز بود و او جایی بزرگ شد که پر از تپه ها و پر از دریاچه ها بود. پیت عضو تیم های ورزشی مدرسه اش بود. در نمایش ها و گروه های موسیقی مدرسه مشارکت داشت و به طور کلی دانش آموز فعالی بود. سال 1982 برد پیت به دانشگاه میسوری رفت و در رشته روزنامه نگاری با تمرکز روی تبلیغات تحصیل کرد. هر چه به زمان فارغ التحصیلی اش نزدیکتر می شد بیشتر حس می کرد که آمادگی مستقر شدن در یک جا و آغاز شغل را ندارد.

پیت عاشق سینما بود. سینما برای او شبیه راهی به سوی دنیا های مختلف بود. و از آن جایی که در میسوری فیلم ساخته نمی شد پیت تصمیم گرفت به جایی برود که در آن فیلم ها ساخته می شدند پس در حالی که فقط دو هفته به دریافت مدرکش مانده بود دانشگاه را ترک کرد و به لس آنجلس رفت. در لس آنجلس به کلاس های بازیگری می رفت و کارهای عجیب و غریبی انجام می داد. قهرمانان زندگی اش در آن موقع گری اولدمن، شان پن و میکی رورک بودند.

برد پیت به شدت در کلاس های بازیگری سختکوش بود و کوشش می کرد تا خودش را در لس آنجلس تثبیت کند. بالاخره سال 1987 اولین نقش به او پیشنهاد شد. در فیلم راهی وجود ندارد به کارگردانی راجر دانلدسن بازی کرد البته بدون این که اسمش در تیتراژ بیاید. سال بعد بالاخره پیروز شد در سریالی به نام دالاس یک نقش به دست بیاورد. در یکی دو سریال و فیلم تلویزیونی دیگر هم بازی کرد تا انتها از اواخر دهه هشتاد پایش به سینما باز شد. اولین فیلم هایی که بازی کرد اهمیت چندانی نداشتند. مهم ترین فیلمی که در اوایل دوران بازیگری اش در آن جلوی دوربین رفت تلما و لوئیز ساخته ریدلی اسکات بود که برد پیت در آن یک نقش فرعی داشت اما باعث شد که کم کم توجه ها به این بازیگر جوان تازه از راه رسیده جلب گردد.

در نیمه دهه نود در نقش تریستان پسر کوچکتر یک خانواده که به جنگ فرستاده می گردد در فیلم افسانه های پاییز (legends of the fall) ساخته ادوارد زوییک بازی کرد. این اولین نقش اولش در سینما بود که در آن کنار آنتونی هاپکینز در نقش پدرش بازی چشمگیری داشت گرچه خود فیلم چندان پیروز نبود.

سال 1995 دیوید فینچر سراغش رفت تا در فیلم هفت کنار مورگان فریمن بازی کند. فیلمی درباره تم هفت گناه کبیره و داستان کارآگاهی به نام ویلیام سامرست با بازی مورگان فریمن که همکار برد پیت در نقش پلیس عصبی دیگری می گردد که البته ایده آل گراست و تازه به همراه همسرش به شهر آمده است. یک سری جنایت با الهام از تم هفت گناه کبیره اتفاق می افتد که سامرست و میلز باید پرونده شان را حل نمایند. فیلم البته بیشتر به خاطر کارگردانی فینچر و فیلمبرداری داریوش خنجی مورد توجه نهاده شد ولی برد پیت نشان داد که انتخاب درستی برای فیلم های جدی تر سینماست.

دوران اوج دریافت برد پیت با فیلم هفت آغاز شد. همان سال در فیلم 12 میمون تری گیلیام بازی کرد. یک تریلر علمی-تخیلی اسرارآمیز که در دنیا آینده اتفاق می افتد. زمانی که دنیا توسط یک بیماری در شرف نابودی است. نقش اول فیلم را بروس ویلیس داشت و برد پیت نقش مکمل را بازی می کرد. با این حال بازی اش چنان مورد توجه نهاده شد که اولین نامزدی جایزه اسکار را برایش به ارمغان آورد. این نامزدی اسکار برایش درهای ورود به فیلم های مهم و نقش های مهم را باز کرد که منجر به بازی در نقش تایلر دردن فیلم باشگاه مشت زنی در سال بعد از آن شد.

دیوید فینچر که یک بار در هفت با برد پیت همکاری نموده بود این بار برای نقش اصلی فیلم باشگاه مشت زنی (فایت کلاب) که اقتباسی از کتاب چاک پالانیاک بود سراغ او رفت. برد پیت و ادوارد نورتون یکی از غریب ترین زوج های تاریخ سینما را شکل دادند و راستش درباره فیلم باشگاه مشت زنی نمی گردد زیاد صحبت کرد چون اصل ماجرا اسپویل می گردد. همان طور که دیالوگ خود فیلم می گوید: اولین قانون باشگاه مشت زنی اینه که درباره ش حرف نزنی.

نادیده دریافت بازی او و ادوارد نورتون در اسکار جزو اتفاقات عجیب سینماست.

در این سال ها برد پیت همسر جنیفر انیستون بازیگر محبوب سریال دوستان بود. وسط فیلم های جدی و مهمی که بازی می کرد حضور سرخوشانه اش در فیلم هایی مثل یازده یار اوشن هم دیدنی بود. برد پیت ترکیبی از یک ستاره و یک بازیگر جدی بود اما هنوز در هیچ کدام به پختگی نرسیده بود. سال 2005 در فیلم اکشن آقا و خانم اسمیت با آنجلینا جولی همبازی شد و ماجرای جنجالی داستان عاشقانه و ازدواج آن ها تا مدت ها نقل محافل بود. آن ها تازه سال جاری از یکدیگر جدا شدند.

برای نامزدی اسکار بعدی باید همکاری سومش با دیوید فینچر رقم می خورد. مورد عجیب بنجامین باتن برد پیت را برای بهترین نقش اول مرد نامزد دریافت جایزه اسکار کرد. فیلمی با جلوه های ویژه عجیب و غریب که در آن سن برد پیت با استفاده از تکنیک کامپیوتری زیاد می شد. داستان مردی که گردش فصل های زندگی اش از پیری آغاز می گردد و در کودکی می میرد. فیلمی غریب با فیلمنامه فیلیپ راث که برد پیت توانست حس های مختلف کاراکتر را در دوران مختلف به نمایش بگذارد.

قرن بیست و یکم زمانی بود که در آن برد پیت توانست تجربه های منحصر به فردی داشته باشد. در وسترن ترور جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل بازی کند، نقش اول فیلم کارگردان کم کار و مولف آمریکایی ترنس مالیک در درخت زندگی گردد، در فیلم حرامزاده های بی آبرو ساخته کوئنتین تارانتینو در نقش یک افسر آمریکایی پوست سر نازی ها را بکند و تهیه نماینده فیلم ضد تبعیض نژادی 12 سال بردگی استیو مک کوئین بگردد. تجربه هایش ترکیبی از بازیگوشی، شوخ طبعی، فیلم های پرمخاطب و فیلم های موردپسند منتقدان و فصل جوایز بودند.

در نهایت هم سال 2014 به عنوان تهیه نماینده فیلم 12 سال بردگی توانست جایزه اسکار را از آن خودش کند و هنوز به عنوان بازیگر اسکار تحویلش نگرفته است.

سیمای برد پیت در سال 2019

سال جاری بی شک و تردید برد پیت یکی از مهم ترین چهره های سینمایی سال، نه فقط در حوزه بازیگری بوده است. او تهیه نماینده فیلم پادشاه بود. این فیلم که محصول مشترک اتریش، انگستان و آمریکاست اقتباسی از چند نمایشنامه تاریخی ویلیام شکسپیر است. فیلم داستان زندگی چند پادشاه فرانسه از جمله هنری چهارم است که بن مندلسون نقش اش را بازی می نماید و هنری پنجم که تیموتی شالامه او را به تصویر کشیده است. دیوید میچود که او را با فیلم هایی مثل قلمرو حیوانات و ماشین جنگی می شناسیم کارگردان فیلم است و جوئل ادگارتون علاوه بر بازی در فیلم هم در نوشتن فیلمنامه با میچود همکاری نموده و برد پیت هم جزو تهیه نمایندگان فیلم است. البته با توجه به فیلم های مهم سال جاری پادشاه شانسی برای حضور در اسکار ندارد و در گلدن گلوب هم نامزد نشده ولی به عنوان یکی از فیلم های قابل تامل سال جاری باید از آن یاد کرد.

در بخش بازیگر مکمل البته برد پیت رقبای زیادی دارد از جمله می گردد به آنتونی هاپکینز درخشان فیلم دو پاپ اشاره نمود. با این حال در بازی برد پیت در نقش کلیف بوث شیمی و بلوغی وجود دارد که بازی اش را تبدیل به کاری سهل و ممتنع نموده. همین باعث می گردد نگران شویم که نکند هیات داوران آموزشگاه متوجه کار ظریف او در بازیگری نشوند. آن قدر که جلوی دوربین روان و طبیعی است و لبخندهایش گرم و مثل همان آفتاب آگوست سال 1969 درخشان است. کاری می نماید که حتی دی کاپریو روبه رویش به چشم نیاید. کاری که در این فیلم می نماید هنرمندانه و به شدت اریجینال است. تحلیلگران معتقدند در مراسم گلدن گلوب که پس فردا برگزار می گردد برد پیت جایزه بهترین بازیگر مکمل مرد را به خانه می برد و اگر این اتفاق بیفتد خیال خودش و طرفدارانش برای اسکار راحت می گردد.

اما اگر چه کلیف بوث گل سر سبد بازی های کل کارنامه برد پیت شده نمی گردد از حضور آرامش در فیلم به سوی ستارگان هم غافل شد. او چهره ای روشن و صریح از مک براید فضانورد ارائه داده و طراحی یک سری رفتارها و حرکات ماهرانه و ظریف به این کاراکتر روی پرده سینما تجسم بخشیده است. او مک براید را قابل لمس نموده بدون این که بازی اش با جنجال و هیاهو و سر و صدا همراه باشد. در حقیقت شیوه بازی اش شبیه خود کاراکتر مک براید درونگرایانه و بدون آب و تاب اضافه است. آن قدر که در حد شایستگی اش درباره اش صحبت نشد.

البته سال جاری در نقش اول بازیگران مرد درخشان بودند و بعید است که برد پیت برای فیلم به سوی ستارگان شانسی برای نامزدی داشته باشد اما به هر حال این فیلم کنار روزی روزگاری در آمریکا و فیلم پادشاه تصویر امروز برد پیت را می سازد: بازیگری پخته، باهوش، شوخ طبع و کاریزماتیک که می توان او را جزو مهم ترین ستون های هر فیلمی محسوب کرد.

پرتره یک بازیگر؛ علی مرزهای تبعیض نژادی را شکست